Po długiej przerwie kolejny wpis na blogu i zarazem kolejny z serii “Ciekawe orzecznictwo”, w którym znalazły się orzeczenia związane z zagadnieniami okołorozwodowymi, władzy rodzicielskiej nad dzieckiem przysposobionym, statusu dziecka przysposobionego w procesie o rozwód i wpływu tego statusu na treść wyroku rozwodowego, a także kwestii związanych z podziałem majątku dorobkowego małżonków i dokonywanych pomiędzy nimi rozliczeń, również w przypadku gdy jeden z małżonków jest, bądź był, wspólnikiem spółki cywilnej. Wpis dotyczy ponadto kwestii ochrony dóbr osobistych, w tym dóbr osobistych osoby prawnej oraz kwestii takich jak nieważność umowy przez wzgląd na nieprawidłową reprezentację jednej ze stron i zadatek.
Orzeczenie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 7 listopada 1957 r., 4 CR 306/57
„Jeżeli dziecko przysposabiają małżonkowie wspólnie, władza rodzicielska przysługuje obojgu i oboje obciąża obowiązek alimentacyjny wobec dziecka. Jeżeli dziecko jednego z małżonków zostaje przysposobione przez drugiego małżonka, władza rodzicielska przysługuje obojgu małżonkom, a obowiązek alimentacyjny wobec dziecka ciąży również na obojgu małżonkach. W obu wypadkach powstaje więc taka sytuacja prawna, jak by dziecko było dzieckiem pochodzącym z małżeństwa. W procesie o rozwód małżonków, którzy wspólnie przysposobili dziecko, lub takich małżonków, z których jedno jest rzeczywistym rodzicem dziecka, drugie zaś przysposobiło dziecko współmałżonka, dziecko takie należy traktować jako dziecko małżonków.”
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 11 października 2000 r., III CKN 264/00
„Pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej, przypadające – nieznanemu z miejsca pobytu współwłaścicielowi – wstosunku do wielkości jego udziału, nie powiększają pożytków i przychodów przypadających pozostałym współwłaścicielom.”
Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 16 stycznia 2013 r., II CSK 193/12
„Prawa majątkowe uzyskane w okresie trwania wspólności ustawowej z tytułu udziału małżonka – wspólnika spółki cywilnej w nadwyżce majątku zlikwidowanej spółki cywilnej, pozostałej po zapłaceniu długów – jako przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania w rozumieniu art. 31 § 1 zd. 1 KRO – należą do majątku wspólnego. Przy podziale majątku wspólnego, w obecnym stanie prawnym, małżonek nie może żądać na podstawie art. 45 KRO zwrotu (rozliczenia) wartości usług świadczonych przez drugiego małżonka – wspólnika spółki cywilnej na rzecz tej spółki jako nakładu lub wydatku.”
Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 19 sierpnia 1983 r., III CZP 38/83
„Wystąpienie o rozwód z winy małżonka w rozumieniu przepisu art. 940 § 1 KC jest również wyrażeniem przez spadkodawcę – pozwanego w sprawie o rozwód – zgody na rozwód z winy powoda.”
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie – I Wydział Cywilny z dnia 2 lutego 2011 r., I ACa 909/10
„Dobre imię osoby prawnej naruszają wypowiedzi, które obiektywnie oceniając, przypisują osobie prawnej niewłaściwe postępowanie, mogące spowodować utratę do niej zaufania potrzebnego do prawidłowego jej funkcjonowania w zakresie swych zadań. Sam fakt rozpowszechnienia nieprawdziwych informacji, naruszających dobre imię powodowej spółki, przesądza o zasadności zgłoszonego przez nią roszczenia o zobowiązanie pozwanego do złożenia oświadczenia, w którym pozwany przeprosi powódkę za naruszenia jej dobra osobistego.”
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie – I Wydział Cywilny z dnia 22 stycznia 2016 r. I ACa 1599/15
„Obowiązek dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia, o którym mowa w art. 24 § 1 KC, jest niezależny od winy naruszyciela i może być rozpatrywany wyłącznie w kontekście tego, czy żądane przez powoda działanie jest rzeczywiście potrzebne do zrealizowania wskazanego tym przepisem celu.”
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie – VII Wydział Gospodarczy z dnia 29 października 2019 r., VII AGa 1432/18
„Dobro osobiste w postaci wizerunku może dotyczyć wyłącznie osoby fizycznej.”
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie – I Wydział Cywilny z dnia 2 sierpnia 2019 r., I ACa 999/18
„Pojęcie nietykalności mieszkania, traktowanej jako dobro osobiste, w swoich granicach zawiera także uprawnienie do korzystania z niego z wykluczeniem bezprawnego wkraczania przez osoby trzecie w sposób wybrany przez uprawnionego. Elementem współkształtującym ten sposób jest też uczynienie z mieszkania miejsca niezakłóconego komfortu psychicznego i emocjonalnego związanego z koniecznym wypoczynkiem od zmęczenia fizycznego i emocjonalnego, niezbędnym każdemu człowiekowi. Niweczenie tych walorów lokalu mieszkalnego przez stałe oddziaływanie hałasu z najbliższego sąsiedztwa o natężeniu przekraczającym dopuszczalne normy jest uzasadnioną podstawą do formułowania roszczeń ochronnych zmierzających do usunięcia skutków naruszenia takiego dobra o charakterze osobistym po stronie właściciela ale także osoby, która jedynie faktycznie z mieszkania korzysta.”
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie – I Wydział Cywilny z dnia 9 stycznia 2013 r., I ACa 974/12
„Nieważna jest umowa zawarta przez tzw. organ bez kompetencji, co ma miejsce m.in. w sytuacji, gdy przy wymaganej reprezentacji łącznej jedna z osób nie jest uprawniona do składania oświadczeń woli. Z samej czynności zapłaty zadatku na podstawie nieważnej czynności prawnej nie można wywodzić domniemania złożenia oświadczenia woli o zawarciu nowej umowy najmu. Zadatek uiszczony w wykonaniu nieważnej umowy, zapewne w błędnym przekonaniu, że umowa jest ważna, nie kreował nowego stosunku obligacyjnego.”
Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie – I Wydział Cywilny z dnia 9 lutego 2018 r., I ACa 1043/17
„Zgodnie z art. 58 § 3 KRO w sprawie o rozwód, czy też w sprawie o separację w zw. z art. 611 § 1 KRO, na mocy którego przy orzekaniu separacji stosuje się przepisy art. 58 KRO, na wniosek jednego z małżonków sąd może w wyroku dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu. Tak więc kwestia objęcia tego wniosku rozpoznaniem pozostaje w dyskrecjonalnej kompetencji sądu w sprawie o rozwód, czy też o separację, a decyzja o pozostawieniu tego wniosku bez rozpoznania jest niezaskarżalna, zaś wniesiony środek zaskarżenia od takiego rozstrzygnięcia podlega odrzuceniu na mocy art. 370 KPC jako niedopuszczalny.”
Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie – I Wydział Cywilny z dnia 23 sierpnia 2016 r., I ACz 1319/16
„Dopóki małżeństwo istnieje, orzeczenia w zakresie korzystania ze wspólnego mieszkania mogą być wydawane w ramach rozstrzygnięcia sporu wynikłego ze współposiadania (art. 199 i n. KC) bądź przez sąd rodzinny na podstawie art. 24 KRO.”